​

Genre: Muziekfilm, realistisch drama / dramady 

Op dit moment werken we aan de ontwikkeling van het scenario 

 

Scenarioschrijfster/regisseuse Lou: 'Ik wil heel eerlijk zijn: ik vond de transitie van vrouw naar moeder heel zwaar. Toen mijn zoontje werd geboren was ik zwaar uitgeput, m’n lichaam was verscheurd, m’n dagen bestonden uit voeden, verschonen, tot wanhoop toe proberen hem in slaap te krijgen zodat we beiden rust kregen. Ik kapte een consult met de bekken fysio af omdat ik zo moe was dat ik sterretjes zag en haar hoofd begon te vervormen voor mijn ogen. Ik hield meteen zielsveel van ons zoontje. Die liefde was en is groter dan welke liefde ook, alle liefdesliedjes kregen een nieuwe betekenis: ze gingen niet meer over de oude vergeten liefdes maar over een wezentje dat het hele universum in zijn ogen droeg. Vooral ‘Blue Moon’ speelde tijdens die eerste dagen en nachten op repeat door mijn hoofd: ‘and he suddenly appeared before me, the only one my arms will ever hold. And then somebody whispered please adore me and then the moon turned in to gold’ Hoe poëtisch die woorden waren en hoe doordrongen van liefde die melodie de woorden droeg: op dat moment betekende dat lied precies mijn liefde voor mijn zoontje die de eerste dag van zijn leven aan de slangen lag, ver weg van mij.
Behalve de diepe liefde voor mijn zoontje wist ik ook weer hoeveel muziek voor me betekent en dat ik ook weer muziek wilde schrijven voor anderen die ooit zoveel zouden voelen en zochten naar een zin een melodie die hun gevoelens uitdrukte.
Langzaam maar zeker begon ik te schrijven aan een muziekfilm voor prille moeders. Teksten, melodieën, sketches waarin ik dingen beschreef die zo onzichtbaar zijn in onze maatschappij: de rauwe intense werkelijkheid van een nieuwe moeder die samen met ons bloed, onze melk en onze onzichtbare kracht in de doofpot gestopt wordt.'

 

Ik vind het raar dat de absolute bron van de hele maatschappij, de moeder, in onze huidige tijd, juist buiten de maatschappij valt. Met deze film wil ik laten zien waarom wij moeders ons zo alleen voelen en hoop geven hoe het anders kan. 

Begrijp me niet verkeerd: moeder worden is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Mijn zoontje is een pure bron van geluk en ik ben zo ontzettend verliefd op hem. Gelukkig is alles, nu hij anderhalf is, bijgetrokken: mijn lichaam, carrière en vrije tijd beginnen weer vorm te krijgen en ik kan nu met absolute zekerheid zeggen dat ik gigantisch blij ben met mijn leven als mama. Maar gevoelens van geluk én van uitputting kunnen naast elkaar bestaan, en dat is zo belangrijk om te benoemen.

​

Een tijd dacht ik dat het aan mij lag, dat er iets mis met mij was, dat ik het zo zwaar vond om voor mijn zoontje te zorgen. Totdat een medewerkster van het consultatiebureau écht naar me luisterde en me vertelde dat ze elke dag moeders ziet die er compleet doorheen zitten. Totdat ik met een heleboel andere moeders praatte. Totdat ik films zag en boeken las over community’s waarin ze totaal anders met kind én moeder omgaan. Totdat ik realistische posts over moederschap deelde op social media en veel respons kreeg in privé-berichten van een heleboel moeders. Toen besloot ik deze film te maken. Een muziekfilm over het eerste jaar moederschap: BABY MAJEUR.